Grinin koyu bir tonu gibi yaşadığım kent. Görünmez şeffaf duvarlar yoğunlaştıkça etrafımızda koyu bir gri duvar olduğunu farkediyoruz. 

Ne renge bulasanız bulaştığı renkleri de koyulaştıran, ruhunu gökyüzüne asmış, kaldırım taşları bile renkleriyle caddeleri aydınlatamayan bir kent.

Yollardan süzülen insanların yüzlerinden eriyen hissizlik kaldırım taşlarının arasına sıkışıp asfaltla karışıyor. Kediler bile suratsız bundandır ki.

Topuk tıkırtısını inşaat makinelerinin uğultularıyla takas eden bu kent korna sesleriyle nefes alan herkesi yutuyor.